H αθωότητα, το ποτάμι, το ταψί και ο πραγματικός νικητής

Μια ταινία, ένα τιτίβισμα και ένα προφίλ στο facebook. Ταραχές (ακόμη και στην Ελλάδα), νεκροί και εκατομμύρια φανατικοί πιστοί του Ισλάμ εξοργισμένοι λόγω της ταινίας: Η αθωότητα των Μουσουλμάνων. Φτάσαμε στο σημείο, υπουργός κυρίαρχου κράτους (Πακιστάν) να επικηρύσσει τον παραγωγό της ταινίας για εκατό χιλιάδες δολάρια και την δυτική κοινή γνώμη να αντιδρά σοκαρισμένη στην Μουσουλμανική “αγριότητα”. Από την άλλη, μια σελίδα στο facebook που σατίριζε ή κορόιδευε ή ότι άλλο θέλετε μια σημαντική φυσιογνωμία της Ορθοδοξίας και της Ελλάδος κατ’ επέκταση, τον Πατέρα Παΐσιο [1].

Τα παραπάνω γεγονότα συνέβησαν μερικούς μήνες πριν. Θα επιχειρήσουμε να τα ερμηνεύσουμε με μια πιο ψύχραιμη ματιά, τώρα που έχουν κατασταλάξει και μπορούμε να βγάλουμε ασφαλέστερα συμπεράσματα.

Για το θέμα των Μουσουλμάνων δεν θα γίνει ιδιαίτερη αναφορά. Αρκεί κάποιος να δει μόλις ένα λεπτό από την ταινία για να καταλάβει τον λόγο ύπαρξης της. Είναι δεδομένο ότι ο σκοπός της ήταν να δημιουργήσει αναταραχή και να προκαλέσει την συγκεκριμένη θρησκευτική ομάδα. Το θέμα που μας αφορά πιο άμεσα είναι το περιβόητο πλέον παστίτσιο.

Το timeline (για να είμαστε και εντός κλίματος) της ιστορίας ήταν περίπου το εξής: Μια μέρα έγινε αντιληπτό ότι υπάρχει προφίλ με το όνομα “Πατέρας Παστίτσιος”. Τότε,  αρκετά blogs θρησκευτικού περιεχομένου όπως και γνωστή ιστοσελίδα ξεκίνησαν εκστρατεία εναντίον του. Ακολούθησαν πολλές καταγγελίες από χρήστες του facebook για προσβολή της θρησκείας τους (hate speech, targets a religion group για του λόγου το αληθές) και η υπόθεση ουσιαστικά τελείωσε με την ερώτηση στη βουλή για το θέμα από το κόμμα της Χρυσής Αυγής. Όλα αυτά τα γεγονότα είχαν σαν συνέπεια τη διακοπή της σελίδας από το ίδιο το facebook και την σύλληψη του διαχειριστή της από την Ελληνική αστυνομία με την κατηγορία της κακόβουλης βλασφημίας και καθύβρισης θρησκευμάτων. Ο συλληφθέντας αφέθηκε ελεύθερος την επόμενη μέρα, αλλά οι αντιδράσεις από πολλούς συνεχίστηκαν για καιρό, κυρίως με πολιτικούς συγκεκριμένων χώρων να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης. Λες και αν δεν ήταν η ερώτηση της Χρυσής Αυγής που ουσιαστικά επιτάχυνε τις διαδικασίες, θα είχαν ενδιαφερθεί για την σύλληψη ενός “νέου παιδιού”, όπως έλεγαν.

Για όποιον είχε δει την σελίδα, ειδικά πριν γίνει ευρέως γνωστή, τα πράγματα δεν ήταν και πολύ σύνθετα. Ένα προφίλ με λίγα likes, χαμένο στο χάος του facebook και γενικότερα του internet. Προσωπικά την βρήκα  πολύ βαρετή. Ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο των ίδιων (κρύων για μένα) αστείων. Σίγουρα όμως υπάρχουν πολύ χειρότερες σελίδες. Σε τελική ανάλυση, δεν μπορώ να πω ότι ήταν και πολύ ενοχλητική. Περισσότερο με ενόχλησαν για παράδειγμα σελίδες εθνικιστικού περιεχομένου, προερχόμενες από γειτονικές χώρες, που απειλούν ότι θα κάνουν κορδόνια με τα έντερα μας. Εκεί βέβαια κανείς δεν μιλάει, ούτε φυσικά ο σύγχρονος πολιτικός Ρομπέν των δασών.

Για το θέμα του παστίτσιου, όπως και για άλλες παρόμοιες περιπτώσεις  επικρατούν κυρίως δύο απόψεις. Η πρώτη μιλάει για ολική ελευθερία λόγου, δηλαδή ότι ο καθένας μπορεί να γράφει και να λέει ότι θέλει. Η δεύτερη άποψη υποστηρίζει ότι πρέπει να υπάρχει όριο, ειδικά όταν θίγονται π.χ. εθνικές ή κοινωνικές ομάδες, όπως και τα πιστεύω του άλλου. Αν σκεφτούμε με νηφαλιότητα το θέμα, το ίδιο το facebook (όπως και όλες οι παρόμοιες ιστοσελίδες) έχουν τους δικούς τους κανόνες, τους οποίους κάθε χρήσης έχει δηλώσει εκ των προτέρων ότι τους αποδέχεται. Δεν θα κρίνουμε αν είναι σωστοί ή λάθος οι όροι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν κάποιος διαφωνεί με αυτούς, δεν έχει παρά να μην χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο τόπο. Στην περίπτωση του παστίτσιου, το ίδιο το μέσο αποφάσισε να κλείσει το προφίλ.

Αυτό που θέλουμε να επισημάνουμε όμως είναι η στάση του πολιτικού συστήματος, το οποίο κάνει τα πάντα για να ρίξει νερό στον μύλο της Χρυσής Αυγής. Ας θυμηθούμε για μια στιγμή την υπόθεση της αθλήτριας του στίβου Παπαχρήστου. Η συγκεκριμένη αθλήτρια αποβλήθηκε από τους ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου, επειδή ανέβασε στο twitter ένα ανέκδοτο που χαρακτηρίστηκε από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή ως δήλωση ρατσιστικού περιεχομένου [2]. Οι ίδιοι πολιτικοί που αργότερα φώναζαν για την δίωξη του παστίτσιου, ήταν οι πρώτοι που ζητούσαν την παραδειγματική τιμωρία της. Υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία; Δηλαδή το να προσβάλλεις τους Αφρικανούς είναι κακό και τους Χριστιανούς ή τους Μουσουλμάνους όχι; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας γιατί δεν χωράμε να κρυφτούμε: Είναι προφανές ότι πίσω και από τις δύο περιπτώσεις “βρίσκεται” η Χρυσή Αυγή. Στην περίπτωση της αθλήτριας υπήρχε η φήμη ότι η κοπέλα είχε φιλικά αισθήματα προς το κόμμα και στην δεύτερη, η αντίδραση του κράτους ήρθε μετά την ερώτηση  βουλευτή του κόμματος. Στην πρώτη περίπτωση, τα κυβερνητικά κόμματα και η αριστερά ήθελαν να δώσουν ένα μήνυμα απομόνωσης της Χρυσής Αυγής. Στην δεύτερη περίπτωση, η μεν κυβέρνηση δεν ήθελε να αφήσει την Χρυσή Αυγή να “παίξει” μόνη της στον συντηρητικό χώρο, ενώ και η αριστερά προσπάθησε να “μαντρώσει” τους δικούς της ψηφοφόρους.

Το αποτέλεσμα είναι βέβαια το αντίθετο. Και από τις δύο περιπτώσεις, μόνο χαμένη δεν φαίνεται να βγαίνει η Χρυσή Αυγή. Γενικώς, όλη η προσπάθεια “σπίλωσης” του συγκεκριμένου πολιτικού σχηματισμού από άλλα κόμματα και μέσα μαζικής ενημέρωσης, φέρνει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Αυτό φαίνεται καθαρά στις δημοσκοπήσεις (όντας το κόμμα με την μεγαλύτερη αύξηση  ποσοστών σε σχέση με τις εκλογές του Ιουνίου) αλλά κυρίως στην κοινωνία. Ο ελληνικός λαός δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στα κόμματα της μεταπολίτευσης, ούτε στα διαπλεκόμενα ΜΜΕ που τα στήριξαν φανατικά. Οπότε, οι βολές προς την Χρυσή Αυγή, δυστυχώς μοιάζουν στα μάτια πολλών Ελλήνων ως κοπλιμέντα. Πως αντιδρά ο μέσος Έλληνας πολίτης, όταν βλέπει όλους όσους στήριζαν το μνημόνιο και το ξεπούλημα της χώρας να πολεμούν λυσσαλέα το συγκεκριμένο κόμμα; Πως να μην χαρακτηρίσουν αντισυστημικό το κόμμα που δέχεται πόλεμο από όλο το σύστημα; Είναι προφανές πως ισχύει το ρητό: ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου.

Όλο το πολιτικό σύστημα (στο οποίο για μένα προφανώς συμπεριλαμβάνονται και τα Μ.Μ.Ε) συνεχώς δείχνει στον τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό αέρα την ανησυχία και την αγωνία του για το φαινόμενο της αύξησης του ρατσισμού και ναζισμού στην χώρα. Κανείς βέβαια δεν επισημαίνει ότι παρόλο που το κόμμα αυτό υπάρχει εδώ και δεκαετίες, τους τελευταίους μόνο μήνες (μέσα στο 2012 δηλαδή) άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία του σε δημοσκοπήσεις και τελικώς στις κάλπες. Από το 0,29 % περίπου των εκλογών του 2009, έφτασε να φλερτάρει με διψήφια ποσοστά στις τελευταίες έρευνες. Κανείς δεν στέκεται στα πραγματικά αίτια της αύξησης της εκλογικής επιρροής της Χρυσής Αυγής και απλώς προσπαθούν να την ¨πολεμήσουν¨ με επικοινωνιακά τρικ, όπως η τελευταία πρόταση του ΠΑΣΟΚ για να την θέσουν ουσιαστικά εκτός νόμου. Όπως γράψαμε και παραπάνω, δεν υπάρχει μεγαλύτερη πολιτική ¨αβάντα¨ στην Ελλάδα του 2012, από το να σε κατηγορεί για οτιδήποτε το κόμμα που είναι κυρίως υπεύθυνο για την σημερινή κατάντια της χώρας.

Το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος που θέλει να “χτυπήσει” την Χρυσή Αυγή, είναι να πολεμήσει τα αίτια που οδηγούν κάποιον να την ψηφίσει: την ανεργία, την φτώχεια  την εγκληματικότητα, την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση και κυρίως την απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Επειδή προφανώς οι κυβερνώντες δεν είναι ικανοί να επιλύσουν κανένα από τα παραπάνω θέματα, προσπαθούν να λύσουν το ¨πρόβλημα¨ με καταστολή. Και πάλι επιδεικνύουν απίστευτη ανικανότητα  και ουσιαστικά ρίχνουν λάδι στην φωτιά [3].

Ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης του ¨προβλήματος¨ είναι να φέρουν την Χρυσή Αυγή από την αφάνεια στην επιφάνεια. Αν δοθεί ουσιαστικό βήμα στο κόμμα σε δημοφιλή μέσα και όχι μόνο σε γραφικές τηλεοπτικές εκπομπές, οι Έλληνες θα μπορέσουν να κατανοήσουν καλύτερα τι ακριβώς είναι και τι ακριβώς πρεσβεύει. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια εταιρία security, που όταν ¨ξεβρομίσει¨ την χώρα, ¨ρίξει¨ μερικές ¨μπούφλες¨ στους πολιτικούς που όλοι θέλουμε να ρίξουμε και επιλύσει διάφορα άλλα προβλήματα, δεν θα μας είναι πλέον χρήσιμη και απλά θα εξαφανιστεί.  Δεν εξαφανίζεται έτσι εύκολα ένα κόμμα με διψήφια ποσοστά. Επιπλέον, δεν θα πρέπει να υποτιμά κανείς την μεθοδικότητα με την οποία ενεργεί ο συγκεκριμένος πολιτικός σχηματισμός. Εμείς, δεν πιστεύουμε ότι υπάρχουν αναλογικά ένα εκατομμύριο Έλληνες που δέχονται την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής. Όμως, στις επόμενες εκλογές κανείς δεν θα μπορεί να πει ότι δεν ήξερε τι ψήφιζε. Από εκεί και πέρα, ο λαός ας κρίνει και ας αποφασίσει ποιος θέλει να τον εκπροσωπεί. Στην δημοκρατία πρέπει να σεβόμαστε την λαϊκή βούληση, ακόμη και όταν δεν μας αρέσει το αποτέλεσμα.

Σημειώσεις

 [1]http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CE%B1%CE%90%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82

[2] για την ακρίβεια, αναδημοσίευσε το ανέκδοτο από άλλο profile.

[3] υπάρχουν πολλές απόψεις που συνηγορούν στο ότι η Χρυσή Αυγή είναι μέρος του   συστήματος, εξού και η φαινομενικά ανόητη αντιμετώπιση της από το ίδιο το σύστημα.