Ο Δαυίδ, ο Γολίαθ και ο J. Nash

Ένα μείζον πρόβλημα που μας απασχολεί τελευταία είναι η στάση της  χώρας ως προς το διεθνή παράγοντα, δηλ. την Τρόικα και εν γένει στις περίφημες αγορές. Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται από πολλούς είναι κατά πόσο πρέπει να υποκύψει μια μικρή χώρα στις βουλές της παντοδύναμης Τρόικας. Στο επίκεντρο αυτού του προβληματισμού βρίσκεται η απόρριψη του ευρώ και η επαναφορά της δραχμής. Τόνοι μελάνι, αλλά και pixels, έχουν καταναλωθεί επί του θέματος. Όμως θα πρότεινα να το δούμε το θέμα λίγο πιο αφηρημένα, λίγο πιο μαθηματικά!

Στα Μαθηματικά υπάρχει ενας κλάδος που ονομάζετε Θεωρία Παιγνίων (Game theory)¹. Το συγκεκριμένο εργαλείο αναπτύχθηκε με σκοπό την εκλογίκευση της λήψης αποφάσεων (decision making strategies). Ουσιαστικά, η ΘΠ μας επιτρέπει την εκπόνηση στρατηγικών αποφάσεων με την βοήθεια ενός μαθηματικού φορμαλισμού και των εργαλειών που μας παρέχει. Ένας από τους πρωτεργάτες και αστέρες της συγκεκριμένης θεωρίας είναι και ο John Nash² (βραβευμένος με Nobel Οικονομικών). Εκ’πρώτης όψεως φαίνεται ότι η ΘΠ ίσως να μπορεί να μας προτείνει τη στρατηγική μπορούμε να ακολουθήσουμε.

Επειδή τα Μαθηματικά είναι πάνω απ’όλα η γλώσσα της εκλογικευμένης φαντασίας, θα παρακαλούσα τον αναγνώστη να αφήσει το μυαλό του ελεύθερο. Η συγκεκριμένη διαδικασία που θα ακολουθήσουμε ονομάζετε μοντελοποίηση, δηλ. ο εντοπισμός των κυρίων συστατικών του προβλήματος (εξιδανίκευση) και η μαθηματική τους περιγραφή. Στις επόμενες γραμμές θα ακολουθήσει ενα παραμυθάκι...

Ένας νέος πολιτικός φορέας γεννήθηκε για να αλλάξει την ιστορία

Το πρώτο Συνέδριο του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ) είναι πλέον γεγονός. Στις 6, 7 & 8 Απριλίου ο εργαζόμενος, ο συνταξιούχος, ο αγρότης, ο μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας, ο επαγγελματίας, ο φοιτητής, ο άνεργος ένωσαν τις δυνάμεις τους για να γκρεμίσουν το καθεστώς κατοχής που έχουν επιβάλλει στην χώρα μας οι ξένοι επικυρίαρχοι και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους.  Το Ε.ΠΑ.Μ.συγκροτήθηκε για να οργανώσει τις αντιστάσεις και να ενισχύσει τον αγώνα του λαού ενάντια στο καθεστώς κατοχής και να συμβάλει καθοριστικά στην ενότητα του λαού πέρα και πάνω από κομματικές, ιδεολογικές και άλλες διαχωριστικές γραμμές, με τη δημιουργία ενός μεγάλου κοινωνικοπολιτικού μετώπου. Όλοι μαζί αναλαμβάνουμε δράση για να βάλουμε τέλος στις πολιτικές που οδηγούν στην φτώχεια, στην ανεργία, στην ισοπέδωση των δικαιωμάτων μας, την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.

Ο Μ. Αλέξανδρος και το καταραμένο αυγό του φιδιού

Σήμερα θα ήθελα να προσεγγίσω το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής και της ανόδου των ακροδεξιών φανφαρονισμών στην ελληνική κοινωνία. Το ερώτημα που εγείρετε είναι ποιοι οι λόγοι ανόδου ενός άλλοτε περιθωριακού, ακροδεξιού κόμματος. Στόχος του άρθρου αυτού δεν είναι στο να επιχειρηματολογήσει για την ακαταλληλότητα (sic) και την προσβολή στην Δημοκρατία ενός τέτοιου κόμματος. Θεωρώ ότι ένα κόμμα νοσταλγών του Ναζισμού δεν πρέπει καν να απασχολεί μια δημοκρατική και καλλιεργημένη κοινωνία.

Ας τα πάρουμε τα πράματα από την αρχή. Η άνοδος της ακροδεξιάς είχε να κάνει πάντα με την παρουσία έντονων  κοινωνικών αντιθέσεων και ανισοτήτων. Τρανό παράδειγμα η άνοδος των Ναζί στην Γερμανία, μετά την οικονομική κατάρρευση την Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ως αποτέλεσμα της συνθήκης των Βερσαλλιών. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα είναι το κόμμα του Λεπέν στην Γαλλία (χώρα με μεγάλη δημοκρατική παράδοση και αγώνες  για την χειραφέτηση των Πολιτών) στις εκλογές του 2002. Προφανώς στην Ελλάδα της κρίσης οι τυπικές συνθήκες ευδοκιμούν για την άνοδο της ακροδεξιάς και με το παραπάνω.

Quo vadis Democratia?

Η Δημοκρατία είναι μια έννοια που έχει δοξαστεί, αναλυθεί αλλά και κακοποιηθεί στο πέρασμα του χρόνου. Τελευταία δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα επιστημονικής μελέτης [1], κατά την οποία η Δημοκρατία είναι αδύνατον να λειτουργήσει για μεγάλες χρονικές περιόδους – επειδή η πλειοψηφία των Πολιτών δεν διαθέτει την αντικειμενική ενημέρωση και το απαιτούμενο επίπεδο (IQ), για να μπορεί να επιλέξει το σωστό υποψήφιο για το καλό της χώρας της, στις εκάστοτε εκλογές. 
Όπως καταδεικνύεται απο την έρευνα, οι λαοί δεν «αξίζουν» το κεκτημένο της Δημοκρατίας. Είναι όμως ετσί;
Στην αρχαια Ελλαδα ενας απο τους μεγαλυτερους πολεμιους της Δημοκρατίας ηταν ο Πλατωνας [2], ο οποιος προτεινε την Αριστοκρατια, εκείνο το πολίτευμα που στηρίζεται κατά τον Αριστοτέλη, ο οποίος έθεσε αρχικά τη διάκριση στα Πολιτικά του, στη διακυβέρνηση των αρίστων [3]. Δυστυχώς το πολίτευμα που πρότεινε είχε ένα πρακτικό πρόβλημα: ποια τα "αντικειμενικά" κριτήρια επιλογής των Αρίστων. Και εδώ δεν υπάρχει ακόμα κάποια ρεαλιστική απάντηση. Από την άλλη η Δημοκρατία έδωσε μια πρακτική λύση μεσώ των «μεγάλων αριθμών», δηλ. η πλειοψηφία των Πολιτών αποφασίζει τους άρχοντες του Κράτους και τον τρόπο διακυβέρνησης. Ουσιαστικά η Δημοκρατία είναι μια προσέγγιση (ουσιαστικά δεν είναι τέλεια εκ΄φύσεως) στην βέλτιστη λύση των Αρίστων, μεσώ της συμμετοχής και της βούλησης των πολλών. 'Άρα η Δημοκρατία μπορεί να ιδωθεί ως ένα καθαρά στατιστικό σύστημα διακυβέρνησης.